ulan gece gece iflahımı sikti şu ikili

babam aklıma geldi panpa. yıllarca yaşamış olan ama hayatımızın sadece 5 senesi beraber geçmiş olan babam 35 yaşlarında bir adam... anım hiç yok desem yeridir. 5 yaşında neyi hatırlacaksın ki. öldüğü günü hatırlıyorum ben de belli belirsiz. Mersinde bir mutfakta salça bidonu açmaya çalışan iki minik çocuk... açız, salça ekmek yapacağız ya uğraşıp duruyoruz. elime nereden bulduysam bi bıçak bulmuşum, açmaya çalışmışım o bidonu. o gün hatıramda o yiyemediğim salça ekmeğim ve boğazımda kalmış olan baba özlemim kalmış. kalmış da bi tek o mu kalmış. 2 çocuk, bir kadın kalmış, ortada kalmış. 17 yııl nasıl geçti bilmiyorum. annem için demir leblebiydi yıllar, bizim içinse heeep vakur du duruşlar. ne biliyim, çocuk olamadım be abi. hani çocuk olamadan baba olmak varya, evin babası sensin lafları; sırtına yüklenen büyük sorumluluklar, salak saçma bir düzen... yoruyor be abi... yoruyor hemde... yaş 22 oldu 19 yaşında bir oğllum, canım oğlum, 50li yaşlarda bir annem var.. ah ne titredim üstüne oğlumun, kardeşimin yani... benim içim böyle, bazen paramparça bazen kırık dökük. kim bilir onun içi nasıl yanıyordur. kim bilirse bilsin, ben bilmeyim yeter ki. dayanamam; bir kere daha ölür babam bu yaşta o zaman. kaldıramam...