yine bir pazar sabahı kahvaltısı

yapıcaktık ailecek. annem sofrayı hazırlıyodu her sabah olduğu gibi. evin içini aydınlatan güneş içimizi ısıtıyordu. demlenen çayın kokusu, kardeşimin evde koşuşturması, camlar açık havalandırılan ev herşey normal gidiyordu. babanı kaldır artık oğlum, çay demlendi demesiyle başladı herşey. normal bir pazar sabahıydı sanki babamın yanına gidene kadar. o her sabah gülümseyerek kalkan adam yine gülümser şekilde yatıyordu yatağında. ilk başta uyanık olduğunu sanmıştım.. babaaa hadi kalk kahvaltı hazır dediğimde tepki vermemişti. babaaa hadi diyerek koluna dokunduğumda bir anda sesim kesildi, buz gibiydi babam. babaaa ! babaaa ! diyerek dürtükledim ama tepki vermiyodu. başımdan aşağıya kaynar sular dökülmüştü. babam buz gibi, ben yanıyordum. gözlerimden dökülen yaşlarla yere yıkıldım sesime gelen kardeşim donmuş ve ne olduğunu anlamaya çalıştığı bakışları ile bizi izliyodu. annem odaya girer girmez olanları anladı ve çığlık attı.. babam aniden kalktı benim gözlerimde oradan ne bağrıyosunuz dıbına koduklarım bi pazar günü uyutmadınız, kapıyı camı açmışsınız zütüm dondu dedi ve bizi odadan kovdu.