tiyatroya tek başına gitmenin verdiği haz

dün yaşadığım müthiş duygu. benim gibi tek bilet alan bütün dallamaları bir sıraya koymuşlar. bildiğin yalnızlar vagonu. sırada normal görünümlü insan yok. herkes neredeyse tek tip. erkeklerin saçı sakalına karışmış, anarşizm kokan kıyafetler, topluma ayak uydurmuyorum bağırganlı dövmeler. kızların çatık kaşları, rahat tavırları, temkinli bir bakire değilim bağırganlıkları ve hepsinin gözlerinin derinliğinde müthiş bir yalnızlık belirtisi. yanıma da bir amlı denk gelmiş. öndeki kütük kafalı adamın sayesinde bana bana yanaşıyordu. omuzlarının her omzuma değdiğini hissettiğimde küçük perdeye bosalan, tek tabanca ruhuna yakışırcasına dört düvelde şaha kalkıyordu. kız sonra dönüp "kusura bakmıyosun demi?" dedi. "heeeyayahahahyok yok." gibi gibikten öte bir kelimeler keşmekeşi dökülse de dudaklarımdan, o an anladım artık yavaş yavaş topluma zararlı, efsunkâr bir dümbük durumuna geldiğimi ve acilen sosyalleşme kararı alarak bugün sabah kahvaltımı balkonda yaptım.