geçen sene başıma gelen ilginç olay

artık korkunun beni kurtaramıyacağını anlayınca bu olayı çözmeye çalışıyorum. sokakları gezmeye başlıyorum ama kimsenin olmadığını farkediyorum. kendi kendime kimse yoksa nasıl bu işten kurtulurum diyorum. ve yine ağlamaya başlıyorum. yere sırt üstü yatıp çığlıklar atmaya başlıyorum. kalktığımda havanın karanlık olduğunu görüyorum ve biraz uyuduğumu fark ediyorum. kalkıyorum ve hiç bir sokak lambasının yanmadığını fark ediyorum. korka korka yürümeye başlıyorum ve birden o gülüşleri tekrar duyuyorum ama bu sefer olduğundan daha yakın. yürüdükçe daha yakın geliyor. bu sefer ters yönde devam edersem belki gider diye umud ediyorum ama nafile...
bir bank bulup oturuyorum gecenin karanlığında. kahkahaları duymamakı için kulaklarımı kapatıyorum. ve sabahı bekliyorum..