kin

eksiğim. gelenin gidenin ağzıma sıçtığı dönemlerim oldu benim, belki sık aralıklarla belki kesintisiz bir dönem. net değil beynimde.
sohbet etmeyi severim yeterki roller iyi ayarlansın. çünkü bazen susarak daha çok şey anlatabiliyorum. bazense soluksuz konuşarak. geçenlerde çoğu zaman olduğu gibi konuşarak daha çok şey anlatabildiğim bir günde ortamdaki çoğu insanın en az bir şahsa kin duyduğunu fark ettim.
kinsizliğim ekgibliğim oldu. ya ben dünyaya gönderilen son pollyannaysam diye düşündüm. tecavüzde arkayı kurtarma zihniyetim olması ihtimalimi gözden geçirdim, yoktu. değildim.
eve geldim. kahve yaptım. duş aldım. film izledim. kitap okudum. sevdiğim monotonluk battı bana o gece. geçmişi döktüm odanın ortasına , şimdiki zamandan anı çaldım ve gelecekten medet umdum. oldum olası karar verirken , dert anlatırken insan seçmem gerektiğinde kendimi seçerim. yine öyle yaptım ve buldum cevabımı.
eksiğim dediğim kinsizliğim böyle bir devir için fazlamdı benim.