bir rüzgar bulursam fırtına yaratacağım

part 5

babamla yaşlı adamın dakikalarca ne konuştuklarını hiçbir zaman öğrenemedim... sadece konuşma bittiğinde beni yanlarına alıp artık başka bir yere taşınmamız gerektiğini söylediler.

... ertesi gün...

ben: dane!!! daniel!!!
daniel: ne var?
ben: gel bunu görmen gerek...

rutubet kokan kiler katının merdivenlerinde abimi beklerken ölüm meleğinin bana bu kadar yakın olduğunu bilemezdim...

abim dane, ağır adımlarla ve şüpheli bakışlarla bana yaklaşmaya başladığında kötü şeyler olacağını hissediyor ve kalbim yerinden çıkacakmış gibi oluyordum...

ben: dane gel, aşağıda bir ses duydum
daniel: ne sesi?
ben: bilmiyorum, aşağısı çok karanlık korkuyorum.
daniel: babama haber vermeliyiz
ben: babam klisede, annem de odun toplamaya gitti
daniel: of.. tamam bir bakalım neymiş bu ses yapan şey...

daniel kiler kapısından aşağı tedirgin bakışlarla baktı, o sırada güneş bulutların arasına gizlenmişti ve ölüm meleğine hoş geldin diyordu karanlık... o kapının gıcırtısı abimin duyduğu son şey olmuştu...

son kez sırtını hafifçe sıvazlayıp hızlıca ittim onu ve uzun merdivenlerden yuvarlanıp omuriliğinin kırılmasına neden olmuştum.

pişmanlık ve zafer eş zamanlı yaşadığım aynı duygu iken korku da ağır adımlarla içime içime yerleşiyordu

o aşağı düştükten birkaç saniye sonra hızlıca az önce yuvarlandığı merdivenlerden sağlam ve dikkatli adımlarla iniverdim.

yerde öylece yatıyordu, yavaşça iki gözünü açmaya çalıştı...

daniel: n..ne, nick.. neden ya.. ptın?

zorlukla nefes almaya çalışırken, bana neden yaptığımı sorarken ben ise sadece gözlerinin içine baktım ve hiç konuşmadım.

yaşamındaki son damla yaş süzülürken daniel'dan, sağ baş parmağımla hafifçe silip, parmağımın ıslanan tarafını saçlarına sürdüm

o artık tamamen öldüğünde ise hıçkıra hıçkıra cesedinin yanında ağlayıp dakikalarca tahta döşemelere yumruklar sıraladım.

tüm bunlar olduğu sırada giriş kapısının açıldığını duydum...

milutin: nicola? daniel? neredesiniz!

-devam edecek-