izmirde yalnızlık

biz tam ışıkları söndürüp uyumaya dalacakken neyin nesiydi bu? am kokusu almış körpe liseli gibi birden irkildik, doğrulduk yerimizden. müsaitiz dedik ve müzeyyen içeri giriverdi. rıfkıya dönerek "bi gelir misin dışarı" dedi. ben anladım olayı, kardeşim bu gece ceza sahası sağ çaprazdan kullanacaktı frikiği. dışarda bi kaç dakika konuştuktan sonra bi baktım yanıma geldi sevinçli, ilk okumayı söken ilkokullu sevinciyle hem de. çocugun gözleri gülüyordu resmen. "kardeşim ben gidiyorum ayşe ile yatacam hadi sana iyi geceler" dedi. o an yarı sarhoş kafayla mona lisa gibi olmuştum. müzeyyen şişkoydu ama sonuçta nefes alıyordu. ulan dedim neyse en azından alex gibi asist yapmış olduk, çocuk faydalanacak... ama bir yandan da bu güzel gecenin boş geçmesi içimi sıkmıştı. hayırlısı be gülüm dedim..