geçen gün kendimi siktim

pek sevmem ben tiyatro oyunlarını. sahnede kahraman olur bazen oyuncular, rollere bürünürler. bittiğinde ise sigarasını yakıp o loş evlerine doğru yola çıkar ve zıbarır yatarlar. benliklerinden ödün verirler bana göre. sonra işte geçen yine kendimi gibiyorken aklıma geldi bizim benliğimiz yok ki ulan! hayat tiyatrodan ibaret, farkında olmadan atıldım sahneye ve kıvranıyorum şimdi, indirin beni burdan lütfen. roller çok kısıtlı ve sıkıcı, ben ben değilim düşündükçe.

özentilik vesaire gibi kavramları üretmişsiniz sağolun, rollerinizi daha rahat sahiplenip oyuna daha sıkı sarılmak için. oysa ki ne gitar çalan ve kitap okuyan adam sensin ne de uyuşturucu kullanan ne de üniversite okuyan. düşündükçe sen, sen değilsin. fakat maslow abimizinde dediği gibi domine etmeli ya da domine edilmeliyiz, sahneden elbet ineceğiz. hayatın neresinden dönülse kardır.