arkadaşlar dün saat 11 civarında terliğim

nihilist mahmutu derin düşünceler içinde tefekkür ederken buldum. eşini kaybetti kaybedeli bir garip. konuşmuyor, gülmüyor, ne söylesem tepki vermiyor. geçen bilgisayarımda ferre izlerken yakaladım. suratında en ufak bir utanma belirtisi dahi göremedim. bu kadar kansız olması beni ürkütüyor artık. karamazov kardeşlerin smerdyakovuna benzedi. sinsi sinsi kuyumu mu kazıyor, amacı ne, ne yapmayı çalışıyor, neyin izinde bu züt değirmeni? dolabımdaki rakıyı da habersiz gömüyor biliyorum. televizyon kumandasının arkasına yapıştırdığım bantı da kemirmiş geçen. kumanda korkusundan konuşamasa da biliyorum kumanda da gözü olduğunu. ilkokulda asiyenin hediye ettiği pamuklu kalemlikten sonra kumandaya göz dikmiş şerefsiz. o kadar utanmaz, terbiyesiz bir yavşak oldu ki, kimseyle alacak vereceği olmayan, ömrünün sonbaharını huzur içinde geçirmeye çalışan, tencereye, tavaya, zeytine, üzüme yoldaşlık eden, yol gösteren, abilik yapan buzdolabı bile şikayetçi bu huur çocuğundan. ne yapacağımı, ne edeceğimi şaşırmış vaziyette onu izliyorum şuan. kitaplığıma doğru bakıyor. kürk mantolu madonnayı gözüne kestirdi biliyorum. yardım edin beyler, nasıl kurtulurum ben bu dertten?