ilkokul 7 de eve kız atmaya kalkıştım

kadına
-ne olmuş teyze ne rahatsızlığı var. diye soruyorum üzgün bir ifadeyle
+eda koma okulun önünde komaya girip felç kaldı. diyor bana gözleri dol dolu.. o anda kalbime dank diye bir kurşun geliyor sanki...
dümdüz olan zeminden ayağım kayıp düşüyorum... ve öyle kendime gelebiliyorum.. kadina
-gerçektenmi şakmı yapıyorsunuz yoksa teyze. diyorum ağlaya ağlaya kadın başını sallayıp bana sarılıyor... 1 saat sonra orada ayrılıyorum ve sparrow gibi gibik bir biçimde yürümeye başlıyorum. nereden geçtiğimi bilmiyordum artık. en sonunda kendime evin önünde buldum. abim açtı kapıyı.
+nerdesin lan sen. dedi endişeli bir ses tonuyla
-abi gidelim burdan. dedim ağlayarak
içeri girip olan biten herşeyi anlattım... babam bunları duyduktan sonra demiri alıp sırtıma vurmaya başladı ama işlemiyordu adeta
o içerdeki acının yanında bir hiç kalırdı. abim kendini benim önüme attı beni korudu... belki herşeyi unuturum ama..
eda. abim.annem bu 3lüyü unutmam... 2 gün sonra apar topar taşındık... ve hala düşünüyorum..

acaba eda yaşıyorumu ?

emeğe saygı vermeyen binlerle dolu burası... adam gibi hikayemizi yazıyoruz gelip eksi basıyıyorlar... adam değiller lan bunlar..
okuyan hergeze teşekkür ederim...