bir kadının bıraktığı en büyük yara nedir

bana göre "acaba"

sana göre ne bilmem.

ben takığımdır bazı şeylere, etimiloji de onlardan biri.

acaba acep'ten geliyormuş, acayip ve ucube ile aynı kökten.

yani boşuna atalar buralara türetmemişse bu lafı, "acaba" çok da normal bir durum değil.

belki biz yanlış kullanıyoruz, belki artık bağımsız eski kökenlerinden bilemem; ama mevzu normal değil kesin.

önce "nasıl bunu yapabildi acaba?" diyorsun.

sonra "başka türlü olabilir miydi acaba her şey?"

daha sonra tek başına kaldıkça "acaba ne yapıyor"lar başlıyor, sonra "acaba o da bunları hissidiyor mu?"ya kadar gidiyor.

bir an geliyor, sadece "acaba" diyorsun. bir umut yeşeriyor içinde.

balık ekmek satan bir adam vardı, ufacıcık teknesinde sigaradan bithap olmuş sesiyle türkü söylerdi gecenin ilerleyen saatlerinde.

bir gece sazına düşüp başı ağlamıştı iki lokma, toparlanıp "ulan ne garipsin" diye söylenmişti içten içe.

masamızdan biri atlayıp sormuştu, biraz da gençliğin verdiği salaklıkla "yengeyi mi özledin abi?" diye.

içerde bulaşık yıkayan oğlunu kastederek "yok bunun anasını değil" demişti.

abimizi bir trafik kazasında kaybettiğimiz güne kadar bunu hep komik bir anı olarak anlattık, sonra gülemedik hiç, aklımıza geldikçe yaşattık.

"acaba" diyorum şimdi.

acaba işte...

saat olmuş 7.