liseli yokken seviyeyi az yükseltiyim

Biz küçükken çok büyüktük. Kollarımızı bir açtığımzda dünyayı kucaklarcasına. Arkadaşlarımızla beraber bir gün vakit geçirebilirsek eğer velinimetti bizim için, lükstü, zenginlikti. Eve beş dakika geç kaldığımızda ailelerimiz telaşlanıp en az beş kez arardı. Koşa koşa eve varana dek nefes almazdık ve nerdesin sen sorusunu duymadan cevabı verebilenlerdik. Bir gülerdik küçükken , kalbimiz kahkahalar atardı. Biz küçükken öğretmenimiz en yakın arkadaşımızla sıralarımızı ayırmasın diye, teneffüse kadar konuşmadığımız günler olurdu. Not yazardık birbirlerimize. Biz diyorum küçükken bizdik ; bayağı bir kalabalıktık. Yani biz diyebileceğim kadar çok. Biz küçükken bir büyüktük ki böyle kollarımızı açsak sığmazdı eni boyu. Sonradan ne mi oldu ? Büyüdük... Kollarımızı açtığımızda bir kişiyi bile sığdıramayacak hale geldik. Küçülene kadar büyüdük, çok büyüdük yani. Biz olamadık bir daha. Başaramadık çünkü. Sen, ben olduk. Büyüklük lüks değildi, zenginlik değildi. Koşa koşa büyüdük. Büyürken de istemediğimz kadar küçüldük...