O kabus evin bulundugu apartmaninda, isigi yakmak icin otomatigi bulamadi. Yerini ezbere bildigi dugmenin yerini hafizasinda yoklayamadigindan, karanlik icinde, merdivenlerde duse kalka indi katlari. Uzerinde ne para vardi.. Ne cuzdan ne telefon. Neyi vardi ki zaten artik? Kimsesizdi. Kimsesi yoktu. Ailesi yoktu artik, onlarin yuzunu yere egmektense hayatlarindan usulca cikmayi tercih etti. Ozan... Peki ya ozan. Kalbinin icini sizlatan mis kokulu, guzel yuzlu, insanin ömrüne ömür katan sevgilisi... Sicak kokusunu keske son bir kez daha icine cekebilse, veda edebilse.. Uzaktan bakacakti. Günün geceye yaklastigi bu saatler, ozan'in sihirli parmaklari ile sanatini icra ettigi zamanlardi. Bara gidip, son kez yuzunun ışığı ile aydinlanacakti.. Usulca cekip gidecekti sonra.