ağlamak istiyorum laannn

@11'e ithafen: babam beni neredeyse hiç dövmedi, 1 elin parmaklarını geçmez sayısı. annem çok dövdü evet ama benim çocukluğm 90 lı yıllardı. çocuk dövülerek yetiştirilirdi. siz de eğer böyleyseniz çocukken yetiştiğiniz aile değil çevredir. henüz 1. sınıfta birisi bişey sormadan cevvap vermeyen bir çocuktunuz muhtemelen. bu 5. sınıfa kadar böyle geçti. sonra orta okul 1: birşeyler değişsin istediniz, ve bir de ergenliğin verdiği gazla ortamın en bini oldunuz. kızlarla gır gır şamata, espriler gülmeler kahkahalar.. ve artık 2. kişiliğinize sahiptiniz. ve tabi sonra lise. insanın karakterinin, kişiliğinin yerleştiği yer. yine bir hevesle aynı tutumunuzu ve poplaritenizi devam ettirmek istediniz. ama bu sefer başarılı olamadınız. hep sert çocuklar vardı. hele bir de benim gibi erkek lisesindeyseniz ve bir de o okul yatılı ise gerçekten işiniz zordu. her an her saniye sizinle dalga geçildi. çünkü siz çelimsiz, kısa boylu ve hayatında anne baba korkusundan kavgaya girmemiş çocuktunuz. onlar nasıl becerdiyse kavga etmeyi biliyordu. karşı çıkıp diklendiniz. bu işe bir dur dediniz. ve dayak yediniz. ezildiniz, hor görüldünüz. 25 kişilik sınıfınızda 1 tek adam dahi sizinle konuşmadı. haftalarca, aylarca... bu da 3. kişiliğinizdi