asosyalleri öldüren bir seri katilim

öldürdüğüm her asosyalde kendimi görüyordum biraz, onları kurtarma kisvesi altında kendimi öldürüyordum belki de kimbilir. ailesinin umrunda olmayan o küçük çocuğu öldürüyordum ya da. belki de lisede tek bir arkadaşı bile olmayan, yüzü sivilce kalıntısı lekeleriyle dolu olan ergeni. veya üniversitede bir derse bile girmeyerek, hiç kimseyle tanışmadan üniversiteyi bitiren o delikanlıyı. evet, benim derdim hala aşamadığım geçmişimleydi.

belki de en başa dönmeliyiz tüm hikayeyi anlayabilmek için. bir asosyalin doğuşu, içine kapanışı ve patlayışı. tıpkı bir yıldız gibi. şu an bulunduğum konumun kara delikten farksız olduğu düşünülürse, teşbihte hata olmadığı rahatlıkla anlaşılabilir.

evet, ilkokullu bir çocuğa yapılacak en berbat zulümü reva görmüştü ailem bana: yok saymak. birbirleriyle öylesine garip bir kavgaya tutuşmuşlardı ki... onlar için evlilik bir ortaklıktan ziyade savaş haline gelmişti. arada ezilen, o küçük çocuk olmuştu.

her şeyin başına dönelim, ve o küçük çocuğa kulak verelim. böylece size bir katilin nasıl aşık olabileceğini anlattığımda beni daha iyi anlarsınız.