bazen uğrayıp kafama esen şeyleri yazıcam

oturup, cennet'te olduğumu düşledim. inançlı biri değilim. cennetin varlığından da emin değilim. ama düşünce bu ya, en yaygın tanımıyla düşledim cenneti. bi de orada duran kendimi.

huriler falan vardı. dünyevi zevklerden heves alamamışların etrafında fır dönüyorlardı. bir kısım yiyip içmekle meşguldü. bazıları da dünyada yaşamadıkları tatili yaşamaya uğraşmaktaydı.

kimileri kendisini lord ilan etmiş, sarayların balkonlarından uzaklara bakıyorlardı kaftanlar içerisinde. bazıları ise şan şöhret arayışında, sahneye tırmanmış, asla sahip olmadıkları üstün yeteneklerini sergileyerek, takdir toplamakla iştigal etmekteydiler.

biraz daha hayal gücü yükskek olanlar uçuyordu. türlü fantazya içerisinde, şimşekler çaktırıp sihirli numaralar yapmakla, devlerle güreşip, dağları savurmakla meşguldüler.

bir başka takım, keşfetmeye takmıştı kafayı. uzayı dolanıyorlardı. denizlerin derinlerine iniyorlar, yanardağların altındaki lav nehirlerinde kulaç atıyorlardı.

daha farklı bir kesim vardı. onlar, asla tanışamadıkları büyük, zeki, önemli kimslerin etrafına toplanmış, sohbet ediyorlardı. yaratıcı bir fikir, hayyam'la nietzche'yi kapıştırmak...

algısı daha da açık gibi görünen birileri ise felsefenin derinliklerini birebir duyumsamaya girişmiş, evrenin sırrına vakıf olarak hep ve yek ya da hiç olmak halindeydiler. kimileri büyük çembere katılmış, varoluşun özü etrafında sakince tavaf ediyor, kimileri de rabbin görüntüsünün bir zerresi için yakarıyordu.

bu cümbüşün arasında kendimi nereye koyardım diye düşündüm. baya da vakit aldı sonuca ulaşmam. sırayla hepsini denedim, hiçbiri olmadı. sonra buldum bir anda.

kenarda bir tabure, elimde rüzgarla ortaklaşa içtiğim winston marka sigara. elimde, buruşup solmuş bir gazete parçası. durmuş, menderes'in iddıbını okuyorum. çay var yanımda, ama şekerler ıslanmış. hem bayat, hem de çayı, o kirli ince belli'ye kim koyduysa, deminin ayarını kaçırmış. düşünüyorum kendi kendime. yaşarken otobüs kuyruğunda ne düşündüysem, işte o düşüncenin aynısını.

sonra aklıma birşey daha geliyor. yaratıcıma sesleniyorum,

büyük vaatler, büyük potansiyel taşıyan kimselerin olsun. beni, taktan da olsa, bi sigara, bi de çayla başbaşa koysalar, huriyi, meyi kendilerine saklasalar olmaz mı?

dertsiz diyorlar cennet için. ya ben derdimle, öfkemle, hüznümle tastamamsam?