hayatı boş geçenler gelsin

yok olmuyo. çok okudum çok denedim. belki çok az geliştirmişimdir kendimi ama hayır

ortamdaki binler bana düşük geliyo güldükleri şeyler komik değil. ortamda konuşmaya çekiniyorum.
yakın arkadaşlarımın yanında esprinin dıbına koyuyorum ama başkasının yanında olmuyo.
örneğin sınıftayken tanıdık olmasa tek başıma otururum amk. kızlarla iletişime girmekten kaçıyorum
yavşayan bi kızla bile konuşamıyorum amk cesaret edemiyorum

asansörde komşulardan biri varsa ya tavana ya yere bakıyorum
dolmuştayken inceğim yerde ben demeden biri müsait bi yerde dediğinde dünyalar benim oluyo amk
eskiden hoca tahtaya kaldırcak diye nasıl terler dökerdim amk

gibtiğimin hayatını bi ağaç gibi geçirmekten bıktım amk
doğ yaşa ve öl. monoton hayat. arkamdan belki 2-3 kişi üzülür