bir düşününce herkes hayatını yaşıyor

da tek mutsuz benmişim gibi lan. bölük pörçük gibik uykumdan öğlene doğru iğrenç bir şekilde uyanıp kahvaltı etmeye üşenip okuluma gidiyorum. hiç sevmediğim insanların arasında 2-3 saat sıkıla sıkıla duruyorum. ardından birkaç metrekarelik odama tıkıyorum kendimi müzik-oyun-dizi 3lüsüne sarıyorum bilgisayar başında. her günümü aynı geçiriyorum. başka bir şey de yapmak istemiyorum. zaten gördüğüm, duyduğum her şey maziyi hatırlatıyor durduk yere canım yanıyor. sonra acıkıyorum saate bir bakıyorum gibeyim her yer kapalı bu saatte. buz gibi makarnayı ısıtmaya üşenip yiyorum. hayattan ve gelecekten hiçbir beklentim yok. kaldı ki olsa bile ben beceremem hiçbirini. hepsi elime yüzüme bulaşır daha da mutsuz olurum. hayal falan da kurmuyorum gerçek olmadığını anlayınca çok pis koyuyor çünkü adama. kendimi bu ufak dünyaya hapsettim takılıyorum öyle. ama bir düşününce şu an çoğu herkes çok mutlu lan. insanlar birbirini seviyor herkes birbirine tahammül ediyor. belki o yeni sevgilisini bulmuş da şu anda koynunda uyuyor. benim onu hiç edemeyeceğim kadar mutludur lan belki. tüm o nefret ettiğim insanlar birbiriyle o kadar mutlu ki midem bulanıyor. herkes yalanlarla ördüğü ilişkilerinde kurallar neyi gerektiriyorsa öyle yaşıyor. ya içine katılırsın ve mutlu olursun ya da sevmezsin, reddedersin, direnirsin de böyle kendinden ve herkesten tiksinen kimsesi kalmamış, çekilmez, depresif bir angut olursun.