ozan'in asil yuz hatlari belirginligini koruyordu. Beyaz teni iyice solgunlasmis, renkli kalin dudaklari, ten rengine dönmüsmüstü. Gür, kumral saclari karanlikta daha bir parliyordu. Ay sanki sadece onun icin dogmustu, piril piril paylayan kadife tenine dokundu ozan'in. Icini o'nu bir daha göremeyecek olmanin agir kederi kaplamisti. Heryeri agriyordu. Bebek te, ozan da o'nu terketmislerdi, iceridekiler o'nu görmuyorlardi. Kalbi daha hizli carpmaya basladi, uzuntuden midesi yaniyor, haykirarak aglamak istedigi halde bogazi dugumleniyor, sesi cikmiyordu. Basini ellerinin arasina alarak sizlanmaya devam ederken birinin o'nu izledigini hissetti, gozlerini karanliga dikti, ve harun tum cirkinligi ve pisligiyle esen'e tepeden bakiyordu. Ozan'i o öldurmustu. Boyu oldugundan daha uzun, kilosu daha fazla gibiydi. Koca surati kizarmis, terden sirilgiblamdi. Pis kokuyordu. Nefretle bakan gözleri esen'i korkutuyordu, cok ürküyordu esen. Kocaman ellerinden birini esen'e dogru hizla uzatta. Esen basini dizlerinin arasini aldi.