kendisinin küçük bir kopyası olan kardeşinin de kokusunu uzun bir süre için son kez hafizasına kaydettikten sonra kendini otobüsün içine attı esen. ardından da ozan bindi. yerlerini aldılar. anne-baba ve kardeşi sıraya dizilmiş onlara bakıyorlardı. 'dayan, birkaç dakika sonra ağlayacaksın doya doya' dedi içinden esen. kimbilir onları bir daha görebilene kadar neler geçecekti başından. ya da görebilecek miydi bir daha onları ? olumsuz düşüncelerin içinden ozan çıkardı o'nu yine, ellerini tutarak. otobüs hareket etti, ağır ağır garajdan çıkacaktı, ve yavaşça ardında kalıyordu ailesi. kızarmış gözlerle baktı onlara son kez. hüzünlü bir gülümsemeyle veda ediyorlardı kızlarına. doğup büyüdüğü mis kokulu memleketi de öyle.