yemegin ardindan, ozan ve esen bu ilik gecenin tadini cikarmak uzere deniz kenarina yuruyuse gittiler. ay, tum isigini denize odunc vermis olacak ki, deniz alabildigine parildiyor, bu essiz manzara kulaklarina eski bir masal fisildiyordu. biraz yurudukten sonra, soguk kumlara oturdular. hafif hafif dalga sesi ve yildizlar kendi icinde essiz bir kombin olusturmustu. bu goruntu karsisinda bir insanin hissedebilecegi tek sey ask olabilirdi ancak. ay isigi altinda, ozan'in yuzunun keskin hatlari tum asaletiyle isildiyordu. bir insan bu kadar guzel olabilir miydi? o asil hatlari oksamak uzere ozan'in yuzunde gezdirdi parmaklarini. ne cok sey biliyordu o'nun hakkinda. kimsenin bilmediklerini. birlikte yaptiklari hatalar, isledikleri gunahlar... sonsuza dek sir olarak kalacakti, buna ne suphe..