'yeri ve zamani gelince kizimiz yine olur. yapamayacagim, uzgunum. bebegimizin canina kiyma fikrini omrumun sonuna kadar aklimdan silemeyecegim.' , 'sana demistim, sen karar vereceksin ve ben uygulayacagim diye. en az zararla bugunleri unutturucam sana, soz.' esen bencillik ediyordu. ne yani, tek duygulari olan, hisleri olan o muydu? kim bilir ozan ne acilar cekiyordu.. derdini kederini hep icine atardi. nese ve mutlulugunu ise sonuna kadar paylasirdi o. 'olanlar senin sucunmus gibi konusma, biz suc ortagiyiz.' dedi ve dudagina minik bir opucuk kondurdu ozan'in. 'biraz bizimle kalirsin. kafa dinleriz, sonra beraber doneriz istanbul'a. herseyi yoluna koyar, ve omrumuzun geri kalanini da huzur ve mutluluk icinde yasariz, nasil plan ama?' , 'dedim ya askim, zeka seviyendeki istikrarli artis beni gururlandiriyor diye.' ozan muzip gulumsemesini yapistirdi suratina.