o'nu gorur gormez korkunc bir aglama, sesinin yettigince haykirma istegi uyandi esen'de. Ama tuttu kendini.. Bugun guzel gecmeliydi. Bugun soyleyecekti elbet. Zaten ozan'in ici rahat etmemisti ve esen'in huzurunu bozan her ne ise, onu ogrenmek icin ta buralara kadar gelmisti onca isinin arasinda. Kendine boyle bir degeri layik gormus bu guzel yurekli adama, hayatinin sonuna kadar asla haksizlik yapmamaya, ve o'nun kalbini kirmamaya soz verdi o an esen. Baslarindaki bu zorlu derdi birlikte atlatacaklardi ve esen asla ozan'i suclamayacakti, asla. O'nu incitmeden yapacakti ne yapacaksa. O bu emege degerdi.. Birbirlerinin gozlerinin icinde yuzerek yaklastilar birbirlerine. O'na sarilip o mis kokusunu icine cektiginde, tutamadi kendini, gozyaslari sel gibi akip gidiyordu yuzunden. Ozan, o'nun kucuk yuzunu avuclarinin icine aldi, optu. Doyamadi bir daha, bir daha optu. Bir daha asla birakmayacakmis, kaybetmekten korkarmis gibi sarildi. Esen kendini toparladi sonra. Guvende hissetti kendini, asla yalniz olmadigini, aralarinda en ufak bir yalanin olmadigi bu adamin o'nu nasil sevdigini hissetti, ve sakinlesti. Gunesin altinda piril piril parlayan denizin kenarinda, basini ozan'in omzuna yaslamis, bir yanda en sevdigi koku, deniz kokusu, bir yanda sevdiginin kokusu, mest olmustu esen.