yolunda giden tek birsey varsa o da harun'un esen'i cok uzun zamandir aramiyor olusuydu. Bu sessizligin sebebini tam olarak bilemese de hayra yormaktan baska caresi yoktu esen'in. Omzuna binen bu son yukten sonra, bir de harun'un nazini cekemeyecekti. Ailesine karsi mutluyu oynarken acilari katlaniyordu. Bir aksilik olacak ta bebegin varligi ayyuka cikacak diye akli gidiyordu. Zihninin kargasasini yatistirabildigi anlarda elini karnina goturuyor, ve sevdigi adamdan meydana gelen bu seyi hissetmeye calisiyordu. Su an cok farkli bir ortamda, bambaska bir durumda bu mucizeye tanik olmayi dilerdi. Kendisinden baska suclu yoktu, kaderine razi gelecek, isyan etmeyecek ve bir cikar yol bulacakti. Derdini kederini anlatip, paylasabilecegi tek kisi ozan'di. Ama boyle ciddi bir konuyu asla telefonda konusmayi tercih etmezdi esen. Yuzyuze olmaliydi. Bunun bir an olabilmesi icin tatil bitiminden once istanbul'a donup ailesini huzursuz etmeyi de istemiyordu. Kendisinin huzursuzlugunu her zaman sevdiklerinin mutsuzluguna tercih edebilirdi. Ama bu kuskulu hallerini, istanbul'da olan ruhunun diger yarisindan saklayamadi. Ozan, birseylerin yolunda gitmediginin farkindaydi, artik esen'i daha cok ariyor, o'nu bogmadan ne oldugunu sorguluyordu. Esen, en azindan ozan'a karsi yalansiz olmak istediginden, dondugunde konusacaklarini, cozulemeyecek birsey olmadigini soyleyerek, ozan'in şokunu erteliyordu.