tam bir ruh hastasıyım 2

ben agresif ve sinirli bi insan değildim. ama bundan 5 buçuk sene önce görüp görebileceğiniz en güzel kızla bi ilişkim vardı. ilişkimiz 2 sene sürdü ve kendisini bi turistle kolkola gördüğüm için ayrıldım. şu ana kadar hayatımda boyunca tanıdığım en güzel kızdı. yaz sonu ayrılınca bi süre kendimi meşgul etmeye çalıştım ama olmadı. uykusuzluğum hemen başladı ondan ayrıldıktan sonra. bi 3 gün hiç uyumayıp sonraki 1 gün boyunca uyuyarak geçiriyodum. misal cuma ve haftasonu gözlerim kançanağı gibi geziyodum ortalıkta millet korkuyodu. takip eden pazartesi günü sabahı yatıp, salı öğlenine bazen akşdıbına kadar uyuyodum.bu kız beni çok etkilemişti ve hayatımda olmayışı uykumu kaçırıyodu. ayrılığımızı takip eden 3, 3 buçuk sene boyunca bu 3 günde 1 uyuma olayını biraz düzene sokup hergün azar azar uyumaya kadar uzattım. yani eskiden 3 günde 1 uyurken artık hergün sadece 4 saat uyuyodum. yine zombi gibi takılıyodum. hala çok az uykuyla yaşıyorum. sabah karşı 3 te 4 te yatıp, sabah 7 de 8 de kalkıyodum. artık güneşin konumuna bakarak saati sadece 10 dk farkla doğru tahmin edebiliyordum. o kadar uykusuz kalmıştım yıllardır. hayatım mahvolmuştu. fiziksel ve pgibolojik direncimi yitirmiştim. belki 5 6 yıldır ağlamamıştım. ve ağlamaya ihtiyacım vardı. ama olmuyodu. bende kendimi öldürmeye karar verdim. gittim bulunduğumuz beldedeki tek uçuruma ve kendimi aşağı bırakmak için cesaret topladım. o sırada babamın bi arkadaşı burda akşam saatinde naptığımı sordu. bende turlamaya çıktım diyip bu olaydan vazgeçtim. zaten çok tırsıyodum geride kalanları düşünüyodum ailemi falan. yani çok etkilenmiştim bu olaydan. uykusuzluğum artık ailemin gözüne batmaya başlamıştı ki beni zorla ruh ve sinir hastalıkları uzmanına zütürdüler. doktor hanım önce ailemle sonra benle yalnız konuştu. ve garip bi ilaç verdi. bana gereksiz samimi ve arkadaşça davranıyodu. tıpkı bi deliymişim gibi. huyuma gitmeye çalışıyodu. ben iyiym dedikçe tabikide iyisin sadece uyku sorunun var biraz moralsizsin diyodu. söyledikleri laflaar ve tavırlarına zerre inanmasam da yemiş numarası yaptım. sakince oturdum ve söylediklerini dinledim. bana bi ilaç yazdı. 6 ay boyunca devam etmem gerektiğimi söyledi. ve asla aksatmamdan almam gerektiğini de söyledi. kesinlikle ve kesinlikle birden kesmemem gereken bi ilaçmış. azaltarak bırakmalıymışım zamanı gelince. ilacın yan etkilerini okuyunca hayrete kapılarak aileme bu pisliği asla içmeyeceğimi söyledim. aşırı agresif ve sinirli tavrımda korkarak mecburen vazgeçtiler. yan etkileri görünce onlarda tedirgin oldular ama yinede almam gerektiğini düşünüyorlardı. ben almadım. şu an kendimi frenliyebiliyorum bu sinir konusunda. ama hala içimde bi öfke var. geçen gün ailemin artık benden dolayı agresiflik konusunda tez yazabilecek kapasitede olduklarını farkettim. benim hakkımda konuşuyorlardı diğer 2. 3. dereceden akrabalarımla. bizşmkilerden biri "onu öfke yönlendiriyor. bu sayede hayatta kalıyor... o asla kaybetmez" dedi. ilk başta hoşuma gitti. bi artistliği vardı cümlelerin ve zütüm kalktı. ama insanlar bana mecbur oldukları şekilde davranıyolardı. bu gerçekle yüzleşinde yine derin bi hüzne boğuldum. ve şu an bu satırları yazıyorum.