arifin sokakları

Yağmurun yağacak olmasına bir çocuğun babasına kızması gibi bir sitemle öfkelenen Arif, montu sırtına giymedi. Kollarını önden sokup, rüzgarın etkisini kesebileceğini düşündü. ilginç bir fotoğraftı bu, bir isyan gibiydi sanki montu giyişi, top oynayan çocuklar güldü önce, sonra anlamsız bakışlar gezdi Arif’in üstünde. Senelerdir gördükleri bu adamı ilk kez fark edenler bile olmuştu. Sonuçta insanlar alışılmış en ufak detayların bile değişmesine tahammülsüzdü. Arif ters giydiği montuyla mobileti sürdü, sokak aralarında yeni bir şey görmüş insan şaşkınlıklarını geçti önce, ardından otobanın sakinleşmesini bekledi, fırsatını bulduğu en uygun zamanda karşıya geçti. Meraklı ve alaycı bakışlar çoktan unutmuştu bile Arif’i. Belki aralarından birkaçı eve gidince hatırlayıp alay etmişti. Kalıcı bir iz bırakmayı başaramamıştı Arif. Hem insanlar üzerinde kalıcı bir iz bırakmak istemiyordu ki. Aksine onlar tarafından hiç hatırlanmamak istiyordu.