sizin hiç çocuğunuz öldü mü lan

okulun son zamanlarında bir gün, tam sınıfa girecekken, arkamdan gelen sese dönmüştüm. evet tahmin edeceğiniz gibi seslenen isim p idi.

p: *** naber ya?
b: aa iyilik senden naber?
p: iyiyim ben de, hiç konuşamadık görmüşken geliyim dedim.
b: iyi ettin tabii ya, hasan nerde?
p: (biraz bozulmuş bir suratla) ha o bugün gelmedi ders çalışıyor evde.
b: anladım, sonra görüşürüz öyleyse.
p: tamam, hoşçakal.

uzaktan gördüğümde bu kadar yanmıyordu içim. üstelik yanıma gelmişti bir de. niye geldi? amacı neydi? sevgilisi görse sinirlenmeyecek miydi ona? bütün bunları düşünürken; yüzü, gözü, ağzı, burnu gözümün önünden gitmiyordu bir türlü. niye gelmişti ki? ben tam onu unutmaya hazırlanıyordum. zaten yaklaşık olarak 2 hafta sonra, belki de, bir daha hiç görmeyecektim onu.

o zamanlar ki düşüncem bu yöndeydi. ama katil yazılmıştı bir kere alnıma. çok çok sonraları anlayacaktım, bunun böyle olduğunu..