sarsilarak uyandiginda otobusun karanligini secemeyen gozleri, onu nerede olduguna dair anilgiya dusurdu.. yurtta miydi? yo. bu sesler? kucaginda kalin bir roman.. kulaginda kulaklik. belli ki sarji bitmis.. uyumus. kac saattir acaba? kendine geldiginde, saate bakmak icin telefonunu aradi. guzel. bir saat yolu kalmisti asagi yukari. telefonun baktiginda gordugu tek sey saat degildi. ozan bir kac mesaj atmis, yolculugun nasil gectigini sormus, her sey yolunda mi diye merak etmis. 'dusunceli kuzucugum' dedi o'na icinden.. yolculugunun son anlarinda basini cama yasladi, tepelerden geciyorlardi, zeytin agaclariyla ortulu tepeler.. karalikta bile insanin ruhuna gida olan guzelligi seyrediyordu. havaya girmisti, kasabasinin kucuk kizi esen oluvermisti, o kokuyu duymustu cunku.. pirina kokusu. zeytinyagi yapmak icin, zeytinin ezildikten sonra geriye kalan posasi yakacak olarak kullanilirdi ege'de cogu insan tarafindan. komur dumani gbi genizleri yakmazdi pirina, mis gibi kokardi. zeytin kokardi, ege kokardi... istanbul'dan bu yana artan oksijen orani otobusun icinde bile etkisini gosterebiliyordu ki esen'in basi muhtis agrimisti. ama sancili bir agri degil, sersem hisli bir agri. dusunceler akip giderken, keyfini kat kat arttiracak bir sarki acti kendine. artik son sarkilarini dinliyordu, inecekti bir on dakika sonra... esen sarkisini sizinle de paylasiyor, iyi keyifler.. http://www.youtube.com/watch?v=1F8au4wNWW4