sizin hiç çocuğunuz öldü mü lan

başımdan aşağı kaynar sular inmişti. bildiğin patlatmıştım kızı. onun beni reddetmesiyle başlayan zehir gibi hayatım, iyice zehir olmaya devam ediyordu. yataktan kalktı, üzerini giyindi. ben onu, olmamıştır öyle bir şey diye iknâ etmeye çalışıyordum. peki ya kendim?

eve gittiğinde iç çamaşırını mutlaka değiştirmesini ve aileden kimsenin göremeyeceği bir şekilde evden çıkartıp çöpe atmasını söylemiştim. akşam mesajlaştığımızda yaptım dedi. biraz olsun içim rahatlamıştı. ertesi gün bayram arefesiydi. görüşmemiz imkânsızdı. ailesiyle oturmak zorundaydı. ve 1 gün sonra, yani bayramın 1. günü sabah saat 11 sularında evimizin telefonu çaldı. telefonun ucundaki insan, voleybolcu sevgilimin halası idi. evet yanlış okumadınız. halası...