sizin hiç çocuğunuz öldü mü lan

son ders zili çaldığında, sınıf kapısının önünde hazır kıta bekliyordum. zilin çaldığını duyduğum anda kapıdan hemen dışarı attım kendimi. ondan önce orada olmam lazımdı. nitekim, öyle de oldu. sabırsızlıkla geleceği anı bekliyordum.

okul içerisinde tanınan bir yavşak olduğumuzdan herkes gelip gidiyordu yanıma, onu beklerken. hemen def ediyordum gelenleri. ve beklenen an geldi; işte o naif hanımefendi, köşeyi dönmüştü. servislere doğru adım adım ilerliyordu. bense onun her adımında bir parça daha heyecanlanıyordum. yanıma geldiğinde, falanca yere gidip çay içelim mi diye sordum. daha falanca yer demeden 'tabii' dedi çok yumuşak bir ses tonuyla.

artık iyice emindim bana evet diyeceğinden. falanca yere gittik, bahçeli ve hoş bir mekândı. okul etrafında gidilecek en güzel mekandı hattâ. kendimize bahçede sokak manzaralı güzel bir masa seçtik. dün gibi aklımdadır o gün ne sipariş verdiği. ama şimdi aç olan güzel kardeşlerim vardır, yazmayayım. siparişler geldi masaya, sürekli doğru anı kolluyorum. bir yandan da sürekli olarak güldürmeye çalışıyorum. o kadar heyecanlıyım ki konuşurken ellerim titriyor. fark etmesin diye gizlemek zorunda kalıyorum.

en sonunda benim sana bir şey söylemem lazım diyerek başladım mevzuuya. bir de yavşak yavşak bakıyorum kızın yüzüne. eminim çünkü; buraya kadar geldiyse bu hadise, bizim iş kesin oldu.

b: ben
o: o

b: sana bir şey söylemem lazım
o: tabii, dinliyorum. (hafif gözlerini açıyor, merakla)
b: ben senden hoşlanıyorum ***. yani bu kadar zaman tuttum içimde ama, ilk gördüğümdeki gibi heyecanlıyım şu an.
o: (cevap diğer partta)