ölü bir adamın hayat hikayesi

sanıyorum en son krizler geçirdikden sonra
huur cocugu komşunun gazabına uğrayıp
polisle birlikte merkeze gittiğimizi anlatmıştım.
polislerle beraber gittikten sonra nezarethaneye aldılar bizi.
zaten yasal olarak en fazla bir gün tutuluyordu sanırım.
aşağı yukarı yarım saatlik insan gibi geçen bir sorgudan sonra
yani öyle behzat ç gibi uçayım kaçayım gibeyim anasını
mentalitesinde bir sorgu yoktu. olanları anlattım.
sinirlendim kavga çıkardım. doğrudur.
herşeyi ekgibsiz anlatıp suçumu kabullendim fakat
evde kadın ahalisi herifle konuşup şikayetini geri almasına
ikna etmiş. ve bir gün kaldıktan sonra o
binbir derdin döndüğü ceza evinden çıktım.
taksiyle eve kadar gittik. inerken ben sevcanı tuttum.
- gelmiyorum dedim
- ne demek o? dedi.
- gelmiyorum ben. hem yüzüm yok. hemde artık istanbula dönücem dedim.
- gitme dedi.
- ne biliyor musun? seni bekledim. her sabah, öğlen, akşam, yatsı, ikindi, kuşluk. hep bekledim ben seni.
gelmicektin. gelmedin de. yüzümün şekli şemali değişti seni beklerken gülme rolü yapmaktan.
ulan hiç gülmedim ki! hiç gelmedin ki sen. senin yaptıgını yapayım bende.
bir kere de ben gideyim. senin değil ama, bu sana değil. hepinize bu!
ulan bir kez de ben gideyim bu dıbına kodugumun gezegeninde. ben gidiyorum. dedim.
bunu söylerken sesim gürleşmişti. hiç olmadığım kadar kararlı ve sinirliydim.
kızgınlıgım sadece sevcana mıydı? değildi tabii ki.
herkeseydi. denizeydi. selineydi. eneseydi. kurban gittiğim o iddaaydı.
her şeye ve herkeseydi.
gibtirip gidenlereydi. ve ağzımdan kelimeler dökülüp
onun kulağına eli bıçaklı bir katil gibi giderken,
en büyük katil; bendim. duygularını ve sevincini öldürmüştüm sevcanın.
bunu yüzünden okuyabiliyordum. hiç suçlu hissetmiyordum.
ben kaldırabilip yeniden sevmişsem, o da yapabilirdi.
döndüm sırtımı ve yürümeye başladım...