beyler toplanın beşiktaş ta geçen hikaye

aylar böyle geçti. somut bir şey olmadı, soyut bir şey bile olmadı. ama koray'la arkadaşlığımız bitti. bunu artık ikimiz de biliyoruz. bilmediğimiz, konuşmadan kapattığımız çokça şeyler de var elbet, hiçbir zaman konuşmayacağımız. sormadan, duymadan öğrendim bazı şeyleri. zaman hafızama yeniden göz atmamı sağlıyor, anılarımı netleştiriyordu. zamanın geçmesi dışında hiçbir şey olmadı ve ben koray'ın gittiğini öyle anladım. hiçbir şey yoktu ama her şey açıktı.

şimdi halkadan çok uzağım. o sınırlı sosyal çevreye dahil olan kimseyle görüşmüyorum, eski sevgilimle bile. hepsini geride bıraktığımda, koray dışındakiler için söylediğim şey, olumsuz da olsa tüm gelişmelerin iyi ki yaşanmış olup benim hayatımdan çıkmalarını sağladığı oldu. koray'la ilgili bir şey söyleyemiyorum. söylemeli miyim? sanmam. söyleyecek olsam ne söylerim, onu da bilmiyorum. artık olmadığını biliyorum. üzgün bir şey mi? hayır hissetmiyorum. yalnız, çırağan caddesi'nde yürürken biraz huzursuzum. sadece orada açığa çıkan bir çeşit agorafobiye bağlıyorum bunu. koray'ın şimdi ne yaptığını bilmiyorum ve firuzağa kahvesi'ne artık gitmiyorum.