bazen uğrayıp kafama esen şeyleri yazıcam

önce nefret aydınlanmanın birinci aşamasını getirir: yabancılaşma ve izolasyon.

kısa bir süre sonra inanma ihtiyacı ağır basacak ve oraya bir değer koymak zorunda kalacaksın. umarım kendini okumaya verirsin.

entellektüel birikimle keskinlenen nefret, olgunlaşma yolunda önemli bence. sonrasında herşeyin beyhude olduğuna varacak ve kendinden de şüphe etmeye başlayacaksın. daha çok okumak, hep okumak bu noktada insanın aldığı nefes haline gelir.

sonunda, insana karşı duyulan nefretin yani misantropinin de ne kadar beşerî olduğunu anlarsın. ve insanlardan değil, insanlıktan tiksinmeye başlarsın.

bu noktada transhümanist vizyona geçmek için gereken tüm şartlar sağlanmış olur.

tüm doktrinler, insan bedeni kökenlidir. tüm nefretler ise, temelinde insan bulunan doktrinler ve tekil ya da çoğul koşullanmışlıklar yüzündendir. beşer hırsı, beden ise hırs için gereken azmi üretir.

fakat hırs, hırslıyı tüketir.

beden yokolursa, ihtiyaçlar, ukteler, ideolojiler ve kavgalar da yok olur. şehvet ve açlıklar söner. geriye, sadece enformasyon ve sonsuzluğa uzanan yollar kalır.

gerçek ve somut bir fenafillah'a ulaşmanın yolu, bedenden tam manasıyla, mecazlarla değil, madden, birebir kastederek caymaktır. veriye dönüşen birey, hep ve yek olur.

insan yokoluştur.

transhümanizm kurtuluştur.