aşklarım piçliğim monte kristo hayatım

dünyanın en güzel şehri istanbuldan taşınıyorduk. o yaz cok heyecanlıve hızlı geçti bizler için. arkadaşlarımı cok özleyecektim. içim kıpır kıpırdı. toplandık ve yola cıktık. artık hiç 1 şey eskisi gibi olmayacaktı. 14 yaşında saf, içine kapanık, çirkin ve ürkek biçimde ayrıldıgım şehrime ancak yıllar yıllar sonra geri dönebilecektim. bu hayatımın ilk dramatik anıydı. bugün gibi hatırlıyorum. kahverengi 1 gömlek vardıı üzerimde. ön tarafı gözyaşlarımdan sırıl sıklam olmuştu. sadece istanbuldan, arkadaşlarımdan ayrıldıgım için değildi gözyaşlarım. kendimi ve ailemi çok güçsüz hissettiğimdendi. cok zavallı, çok acınası. tutunmaya calışıyorduk işte hayata. ama neden biz? neden ben de diğerleri gibi çocuklugumu doyasıya yaşayamıyordum? neden hiç şımartılmadık? neden hep oldugumuzdan 10 yaş büyük gibi davranmak zorundaydık?