telefonu kapatip arkadaslarinin arasina karisti esen. biraz bahcede oyalanip, sinavin ardindan stres atip kutuphaneye ders calismaya gececeklerdi.. bir saat calisacaklardi, gece yatmadan bir kez daha okuyacakti bu da ona yetecekti... ozan'a yalan soylemisti. oyle yurda kapanip ders calisacagi yoktu. yurda kapanacagi dogruydu, yikanip, kahvesini alip, balkona cikacak ve saatlerce denizi izleyecekti.. bir yani deli gibi ozan'in yaninda olmak isterken, diger yani onu esaret altinda tutuyordu. vicdani omrunu tuketiyordu, kahrediyordu esen'i. harun onun hayatindaki en buyuk hayal kirikligiydi ama nolursa olsun... esen onu aldatmisti.. bunu baska bir aciklamasi olamazdi, esen haksizdi. tam harun'dan ayrilmak icin kendini hazirladigi anda, harun gozyaslari icersinde o'nu ne kadar sevdigini anladigini soylemisti... boyle bir tesaduf ancak uretme kabiliyetinden yoksun turk senaristlerin kaleminden cikabilirdi, saka gibiydi ama gercek. bu nedenle, harun'a yapmis oldugu haksizligi sonlandiramiyordu bir turlu. ama eninde sonunda olacak olan buydu. ve harun'un ardindan daha fazla hata yapma luksu kalmamisti. ozan icin deli gibi atan kalbi, harun'la olan baglarini resmen sonlandirmadan susmaliydi.. susmak zorundaydi.