bu aralar sigarayi abartmisti, bombos midesini yatistirmak icin kantinde en sevdigi yiyecek olan nugget sandvicini aldi, yutamiyordu. ama morali ne kadar bozuk olursa olsun ac gezmemeye calisirdi. kendine eziyet etmenin alemi yoktu. basina gelenleri kendisi istemisti. hele ki sinav donemlerine ozen gostermeliydi, her ne kadar yikik hissediyorsa hissetsin, sinav sonuclarini tehlikeye atamazdi. zaten birkac sinav daha olacakti sonra donem bitecekti.. cok dersi yoktu, toplam 5 dersi vardi ama herbiri dusman basina... son sinavi biter bitmez ilk otobuse atlayip memleketine kosacakti esen, birkac gun vardi daha. huzur icin sabirsizlaniyordu.. telefonu caldi, arayan ozan'di. once yanitlamak istemedi, utaniyordu. yaptiklarindan degil, hislerinden utaniyordu. harun adina utaniyordu. ama ozan'a tavir yapmanin anlami yok diye dusundu, acti. sesine neseli bir ton katmaya calisan ozan esen'in halini hatrini sorarak basladi konusmasina.
'sinavdan cikmis olmalisin, nasil gecti?'
'kuyrugumu kurtaririm. sen neler yaptin?'
'biraz calistim, bitti simdi, seni gelip alayim, biseyler yeriz.'
'yo yo. yurda gidip ders calismam lazim yarin da sinav var biliyosun, sinav haftasi gezmek olmaz..'
'anladim, hic birsey icin uzulme esen, ben senin yanindayim. daima. zamanla hersey yoluna girecek.'
'biliyorum.. zamanla.'