aahahahahahahhahahahahahahahahhahahaha

işte ben o gün kadıköydeydim, zaten kadıköyde yaşıyorum evim stada 5 dakika.. durumu öğrenir öğrenmez evden dışarı çıktım. hayatımda unutamayacağım bir gündü. onlarca değil, yüzlerce değil binlerce fenerli ağlıyordu.

kaldırımda oturup eniştesine guizayı şikayet eden adam, anonscuya sövüp ağlayan başka bir unifebli liseli, durak tekmeleyenler, arabalara yumruk atanlar, onlarcası acı çekiyor şampiyonluğu kaybetmiş olmanın hayal kırıklıgı bir yana tüm dünyaya madara olmanın sinirini yaşıyorlardı, hepsi ezilmişti.

ve ben bir galatasaraylı olarak delicesine haz alıyordum bu durumdan, hatta bir ara iyice taşak geçmek için "o anonscunun anasını gibeyim" diye bağırdım. hemen damladı gerizekalılar "bulsam anasını gibecem, hay kardeş söyle söyle de bi daha söyle" diye alkış tutan dayılar oracıkta gözyaşlarını boşandılar. bense içimden gülüyor, felaket eğleniyordum.

şimdi üzülüyorum keşke fenerlilerin o halini kameraya alsaydım diye ama kendim yaşadım ya o da yeter bana.

özet: çok eğlenceli bir gündü