küçük bir çocuk gibiydim

taşa takılır ve yere düşer...

ilk ne olduğunu anlamaz, olduğu yerde kalır

kendisi düştüğü için kimseye bi şey söyleyemez

ama canı yanıyordu

annesinin yanına gidip düştüğünü söyleyemezdi

biliyodu kendisine kızacağını

ve yine biliyodu annesinin de üzüleceğini

ama şefkate ihtiyacı vardır

çekilir bi köşeye

ağlar sessizce

kimsenin hıçkırıklarını duymasını istemez

kimsenin canının yandığını bilmesini istemez

ve yine kimsenin kendisine acıyan gözlerle bakmasını istemez

dizlerini karnına kapayark büzülür usulca

yarasının dinmesini bekler

acısına sığınır

kalkar... hiç bir şey olmamış gibi yoluna devam eder güçlü bir edayla

yarası kabuk bağlamıştı

kimse farkedemedi

ta ki kabuk artık bir iz olana kadar...

artık o iz kendisiyle birlikte kalacaktı