kime gore neye gore

kıskanmak çatısı altında, kötü duyguları günden güne besleyen yazar kişisi. hissettiğin duyguları tanımayacak kadar körleşmeye başlamış bir insandır bu varlık. hissettiği duygular, öyle manevi huzuru tetikleyen, yüce mevlevi duygular veya aşk-i duygular değildir. içinde olup baş etmeye çalıştığı yüce varlık, kibirdir. yavaş yavaş kötü ruhların ele geçirdiği bu naciz beden eleştiriye ve bilimum sözlere kapalı, şartlanmış beyninin akilsiz cümleleriyle çevresine zarar vermektedir. aslında görünen köy o ki, ileride zarar vereceği tek varlık kendisidir. belki o zaman bunu bile göremeyecek kadar kör olur... bilinmez...

her zaman kendisini haklı gören insanlardan bir yarar gelmez, onlarla en fazla gerektiği zaman çıkar ilişkisine girersiniz. belki ilk başlarda bunu farketmezsiniz ama zamanla işlerin böyle olduğunu anlarsınız. bir bakmışsınız ki kendinizi ona küfür ederken, küfür ederken rahatlıyorken bulmuşsunuz... çünkü sizi kendi kirli benliğine; çocuk benlik durumu demek istemiyorum ki çocuklar saftır ama sizi kirlenmeye ve kokuşmaya başlayan bir beden, yetişkin benlik durumundan çocuk benliğine çekmekte hiç zorlanmaz. bu noktadan sonra kopar gider her iki taraf da ait olduğu yörüngelere...

mektubumu nietzsche ağladığında kitabının şu pasajıyla bitirmek istiyorum;

"kemikleri, eti, bağırsağı ve kan damarlarını toplayan deri nasıl insanın görünümünü katlanılır hale getiriyorsa, ruhun ajitasyonu ve ihtirası da kibirle kaplanmıştır. kibir, ruhu kaplayan deridir.."

derinin kibirle kalınlaşmasının son bulması dileğiyle, sevgili kendini olmuş, büyümüş zanneden küçük, ipeksi, nankör beden.