inci sözlüğün en taşaklı hikayesi

o gün normalde olsa yapmayacağımı düşündüğüm bi şey yaptım. belki zorunluluktu, belki de öyle yapmak istedim. yanına gittim, şemsiyesinin altına girdim yavaşça.

korkmuştu. güldüm. ancak o hiçbir zaman gülümseyişimin sebebinin, korkması olmadığını bilmedi, o iri kahverengi gözlerini bir yıldan beri gözlerime yar etmemişti. leyla. tebessümümün tek sebebiydi. bu arada leyla dememde bi sakınca var mı? herkesin hayatına girmiş bi leyla'sı yok mudur zaten? işte benimki de hemen yanımdaydı, aynı şemsiyenin altındaydık.

durağa kadar yaptığımız "ee neler yapıyosun?" muhabbetinin inanın nası geçtiğini hatırlamıyorum. tek hatırladığım dıbına koyduğumun otobüsünün vaktinden erken geldiğidir. umut sarıkaya tipi mutsuzlukların hepsini toplayıp zütüme sokuyolardı sanki. çok acıtmıştı, fakat en azından leyla ile hiçbi şey değildik artık. içimde hem hüznü hem de sevinci aynı anda yaşıyordum otobüsüme binerken.

akbili basmayı unutuyordum kafam o kadar doluydu, kaptan'ın gibici bakışları tüm acılarımı ve kederlerimi, umutlarımı, kaybolmuşluklarımı silmişti. hemen bastım akbili... danana danana!! -amnskm-