inci sözlüğün en taşaklı hikayesi

tüm çaresizliğimi sırtlanıp, yüzümü allah'a zütümü rüzgara dönmüş yürümeye devam ediyordum. 2 dakika öncesinde hiçbi şey çükünün ucunda olmayan ben, bildiğin tribe girmiştim. sokakta çeşitli jest ve mimiklerle kendimce doğa ana'ya trip atıyodum.

şakasını bi yana bırakırsak baya da iyi ıslanmıştım. üşüyodum. esen rüzgarın soğuğu kafamı çeneme yapıştırmıştı. gittiğim yola bakmıyordum, gördüklerim parmak uçlarım ve ölmemem için gereken bi kaç metre dahadan ibaretti.

mucizelere inanan bi adam değilim, fakat o gün rabbimin beni gördüğü ve "yazık la kimin çocuğuysa" dediğini biliyorum. bu şekilde titreye titreye yürüdükten sonra kafamı kaldırdığımda gördüğüm şey, şemsiyesiyle yürüyen bir adet lise arkadaşıydı. 1 seneye yakın görüşmüyoduk belki de ama o hala çok güzeldi