beyler yazmaya karar verdim

"Hayat o kadar karmaşık değil. Uyanırsın, işe gidersin, yemek yersin, güzelce sıçarsın ve tekrar yatağa dönersin. Gizem bunun neresinde?"

Bugün de tam olarak bunu düşünüyordum. Dedim ki iyi ki bir işim var, hem de herkesin özendiği, yapmak istediği bir iş. Açık olmak gerekirse, çeşitli kısımları dışında işimi seviyorum. En azından insanlarla uğraşmıyorum. Neyse konu dağılmadan tekrardan dönelim. iyi ki işim var.

Malum bugün istanbul ve çevresinde hava pek bir cömert davrandı, adeta gelmekte olan bahardan bir kaşık bal çaldı ağzımıza. Hiç mi hiç çalışmak istemedim, içimden gelmedi. Senelerimi verdiğim, en mutlu olmasa da en mutsuz anlarımı geçirdiğim okulumu özlediğimi anladım. Biliyordum, her ne kadar güneş yüzünü göstermekten öteye gidip ısıtmaya başlasa da, hafiften esen serin rüzgar, boğaza karşı bankta oturup kahvemi içerken içimi ürpertmeye yetecekti. Bunun için de hazırlıklıydım, polarımı ayarlayıp kapının arkasına asmıştım. Kimbilir belki bilinçaltımda yer etmiş bu hareket. her sene mayısa gelmeden hazırlıklı olmak gerekirdi, giymesen de taşımalıydın, yoksa akşamı çıkartamazdın.

işler de çok kritik bir duruma gelmişti ama aklımda bir tek geçen gemileri izleyip kahvemi yudumlamak vardı. Bir an hayali o kadar güzel geldi ki gitmeyi düşündüm. işte o anda bir anda kafama dank etti. En başa dönelim.

iyi ki işim var. Eğer aynı durumda bulunsaydım kesinlikle kahve içmeye giderdim. Güzel bir gün, kaçırılmayacak bir fırsat. Fakat gitsem kafamda yine aynı şey olacaktı. Yalnızdım, yalnız kalacaktım. Belki yanımda arkadaşlarım olacaktı ama yalnız olacaktım. Çevremdekilere bakıp bunu sorgulayıp iyiden iyiye içime gömülecektim. Küçülecek, küçülecek, toplu iğne başı kadar olan zihniyetime yine küfredecektim. Yapamadıklarımın pişmanlıklarını yaşayacaktım, hüzünlenecektim. Büyük ihtimalle yine içkiye vuracaktım kendimi.

iyi ki işimiz var. Çevremdeki birçok insan patlama noktasında, ama büyük düzendeki küçük dişli olarak bizler bunu düşünecek vakit bulamıyoruz. Tek bir kelimeden "yoruldum" öyle bir tonlanıyor, öyle bir söyleniyor, gözler onu öyle bir tamamlıyor ki üzerine film çekersin. Tam burdayken kafanın işle meşgul olması belki yorgunluğu almıyor ama en azından unutturuyor.

Mantık çok düz. Sabah kalkıyorsun, servisin seni evinden alıyor. Öğle yemeğine kadar çalışıyorsun, şirketin seni doyuruyor. Akşam oluyor, hele bir de mesaiye kaldıysan, şirketin seni akşam da doyuruyor, işin bitince evine bırakıyor. Derdini hüznünü düşünecek vaktin kalmıyor. Üstüne üstelik bir de fazladan para veriyor.

Kağıt üstünde belki de çok iyi ama, o sabah zarzor kalkan, akşam eve nasıl gittiğini hatırlamayan acaba sen misin? Kendini o şekilde mi görüyorsun? Kendin olmak mı daha iyi yoksa o sabah akşam çalışan dertsiz adam olmak mı?

Ama kendim olmaya çalışacağım, çalışan adam olmak daha iyi bir çözüm gibi görünse de. Kendime üzülsem de, uzaklara dalsam da biliyorum bunun bir sonu var. Ve o gün geldiğinde ben çalışan adam değil kendim olmak istiyorum. Duygusuz bir şekilde mutlu olmaktansa en içten hissettiklerinle mutsuzluğu yeğliyorum.

26.02.2013