yoruldum artık benimde bir ruhum var

yaptığımın edebiyat olmasını çok isterdim.
hayatımın iyi olmasını, başarıların beni bulmasını, istemekle olmuyor biliyorum.
başarmayı istedim hep ben
ama başardım mı ?
Burayı bir türlü geçemedim sanki sürekli aynı leveli oynuyor ve bir üste geçemiyor gibiyim
kırık kalbim o kadar yaşlanmış ki yavaş atıyor.
doktor bana kalbi yavaş atanlar geç ölür dedi.
sevinemedim ne yazık ki çünkü yaşamayı bir türlü sevemedim.
sevilecek birşeyi yok gibi yaşamanın
ama sevilmeyecek çok yeri var.
tabi benim için
sizler muhtemelen beni anlayamıyorsunuz
bu yazılarıda okumayacaksınız
kalbi kırık ve yaralı bir ben ve görüpte elinden tutmayan kimseler
herkes sen bu kadar salak ve beceriksizsen ben ne yapabilirim ki diyor.
ve işine bakıyor.
haklıda
ama bende kendimi haklı görüyorum.
ve sadece birileri duyulmak istiyorum.
sanırım boş bu isteğim
ben yalnızım
hep yalnızım
her zaman bir odada yaşayacak ve
ben olacağım...
Bazen hiç güzel birşey olmaz ben olmak
bende bundan şikayetçiyim işte...
Ben ben olamayacak kadar kötü durumda
silinse keşke belleğim
silinse dünlerim
ama olmuyor..
olamıyor...
ben bir başkasından daha farklı değilim.
ama daha kötü ve berbat saçına kadar çamura batmış durumdayım işte...
saçımdan tutup çekmeye çalışan bile canımı yakıyor.
ağlamak istesem olmuyor.
gözlerimden yaş akmıyor.
bakıyorum usulca içime döküyorum onu perdeleyerek
en iyi yaptığın şeyin en iyi şey olduğunu düşünerek yaşamakta bir süre sonra sıkıyor.
konuşmak bile istemiyorum.
ama konuşuyorum işte
sürekli su doldurulan bir sürahi gibi taşıyorum.
onca şey gördüm hala yaşıyorum.