bir sigara yakti ozan. esen yillardir sigara iciyordu, tabi buna sigara icmek denirse. bir tane icer, isterse 3 ay bir daha icmezdi. bi paket alirdi 15 gun giderdi o bir paket. cogunlugun aksine sigara onda bagimlilik yapmiyordu. genelde aromali sigara severdi. hani su karanfilli sigaralar. dudaginda sekerli bir tat birakmasini seviyordu... cok sonradan bu kokuyu duydugunda o gunleri hatirlayacagini ve o kokudan tiksinecegini hayal bile edemezdi o an. 1 dakika icinde sekersiz turk kahvelerini de kendisine ve ozan'a servis etti. 'evlenilecek kizsin.' dedi carpik disleriyle gulumseyerek ozan. muntazam disleri olsaydi yine boylesine sevimli bir gulusu olur muydu diye dusundu esen. bir sure daha esen'in hamaratligi uzerinden espri yaparak ortami yumusatan ozan, konuyu harun'a getirdi. esen, herhangi birinin harun hakkinda objektif yorumlarda bulunmasindan inanilmaz rahatsiz oluyordu.. cunku bu yorumlar genelde onur kirici, mahcup yorumlardi. utanacakti yine. harun'u savunmaktan yoruluyordu son zamanarda. herseyi yolunda tutmak sadece ona verilmis bir gorev miydi bu dunyada? bardagin tasmasina bir damla kalmis gibi hissediyordu. harun ve harunun islerinden fenalik geliyordu... yorgundu. ve hala herseye ragmen onu ove ove bitirememesinden nefret ediyordu, evet kendinden nefret ediyordu su an. hep tetikte, hep dikkatli, hep guleryuzlu, hep sadik, hep guzel gorunen bakimli esen... yuzu maskeymis gibi parcalamak istedi yuzunu o an. tum bu dusunceler bir saniyeden bile kisa bir sure icersinde gelip gecmisti aklindan. konu harun'a gelince vucudundaki kan basinci otomatikman yukselmisti cunku. sahte mutlulugunu savunmaya niyeti yoktu harun'un ondan habersiz yaptigi planlari ogrendikten sonra, o artik sadece gorevlerini yerine getiriyordu sadakatle, hic birsey hissetmeden..