sisenin dibini bulanlar yavas yavas ortaliktan cekildiler, harun ve esen basbasa kalmislardi. burasi berbat bir ortam miydi, les gibi hissediyordu kendini babasiyla konustuktan sonra, ya da bunlar son derece normaldi. bu zamanda bu yasta herkes boyle yasiyordu oyle degil mi? zaten esen kotu birsey yapmazdi, harun onun herseyiydi, hayir hayir ortada yanlis birsey yoktu. ana kuzusu olmanin alemi yoktu, senelerce bu gunu beklemislerdi ikisi de, artik birlikteydiler.. ama harunla yalniz kalmaktan rahatsiz olmustu, yillarca kurdugu hayallerin aksine, rahatsizdi iste. istanbula geleli birkac gun olmustu, harunla birlikteyken, bazen harunu ozledigini hissediyordu, oyle ki bu harun onun harunu degildi sanki. belki de yillarca uzaktan yurutulmus bu iliskide birbirlerini yeterince tanimamislardi, belki de yanlis tanimislardi.