sabah sabah moralinizi bozayım mı beyler

ve okul bitti, ki şuan o senedeyim.
okul bitti, her şey taka sardı. iş yok, yetkinliğim yok, ingilizce yok, annemden babamdan kalacak tek kuruş para bile yok.
kardeşim üniversiteye geçtiği için ve şehir dşında okuduğu için maddi imkanlarımız kilitlendi, ben de o yüzden ingilizce kursuna gidebilmek için gibik bir kitapçıda çalışmaya başladım. ama o kadar yoğunum ki ingilizce bile çalışamıyorum. son 8 ayımı hiçbir şey yapmadan geçirdim kısaca. muhtemelen ölüme doğru gidiyorum, çünkü bunaldım.

ve dün de, en yakın dostum, eskiden aşık olduğum kadın bambaşka bir yere çalışmaya gitti. hayatımın sonuna kadar toplasan 10 kere bile göremeyeceğim artık.

işte beyler. bunun adı kaderdi. gerçekten kaderdi.

- eğer o gün, sözelden devam etseydim. bambaşka bir hayatım olacaktı. belki de aldığım puanla istanbul'u kazanacaktım ve bana daha yatkın olan bir bölümü okuyacaktım. belki o kızla şimdi evlilik planı yapıyor olacaktık -belki de hiç görüşmeyecektik-.

eğer öss'de, 0.6 puanımı silen bir soruyu kafamdan sallamayp boş bıraksaydım, hayal bile edemeyeceğiniz bir hayata sahip olacaktım. (0.5 puanla kaçırdım)-

ama şimdi, o taktan kararı verdim ve hayatımı mahvettim. kitapçıda her gün düşündüğüm tek şey ölmek.
çünkü bu dakikadan sonra fakir olmaktan başka durumum kalmadı. üç kuruş paraya başkalarının kölesi olacağım ve hakediyorum da. hiçbir özelliğim yok.

asıl üzüldüğüm şeyse ayna.
eskiden yakışıklı biriydim, zütü kalkıklık yapmak istemem. ama gerçekten, baya yakışıklıydım. bazıları stanbula git dizilerde oyna diyordu, kimileri bir ajansa yazıl.

şimdi aynaya bakıyorum, giderek daha fazla kilo alan, yüzü şişmiş, göz altı torbalarından gözü kapanmış bir tip oldum.

kendimi bu kadar ziyan hayal etmemiştim hiç. hiç böyle olacağımı düşünmemiştim amk. annemin aklını kaçırmayacağını bilsem bütün bu çileyi bitireceğim ama biraz sabretmem gerekiyor.

hiçbir ümidi kalmamış bir insanın aldığı her nefes çiledir beyler. unutmayın.