sabah sabah moralinizi bozayım mı beyler

sonra bazı şeyler ciddiye bindi. en sevdiğim arkadaşlarımdan biri anadolu öğretmen okulunu kazanmıştı. yatılı. işte her şey o gün taka sardı. herkes dağılmaya başladı. yine arkadaştık, ama 24 saat değil.

sonra ben de liseye başladım. ve o gün çoğu bağlar koptu. haftada birkaç kez buluşabiliyorduk anca.

annem. aaah annem, ona hiç iyi davranamadım. o hep iyi davranıyordu. onun yemeklerini yemekten ek zevk alıyordum, kuaförde arkadaşlarıyla yaptığı muhabbetleri bölüp "eve gidelim karnım aç" demekten ek zevk alıyordum amk.

neyse beyler, hayattaki en güzel günlerim böylelikle bitmişti. herkes ayrı ayrı liseleri kazanmıştı ve yalnızca yaz ayları görüşmeye başlamıştık. ama her ayrılık yeni bir başlangıcı doğuruyor. bu seferki dostluklarım lisedendi.