alışmak zorundayım

“Su çekildi, göründü sanki zamanın dibi
Korkuyorum, bu akşam kıyamet varmış gibi…”

Allah’a hamdolsun ki, varlığıyla ilgili çelişkilere düştüğümde bile, mahşer yerini andıran zihnimde ufak kuşkular tarafından kuşatılmış olsa bile mühkem bir kale gibi dimdik ayakta duran sevdan vardı. Korku ve endişe dolu düşüncelere hep o sevdaya güvenip dalardım. Bilirdim ki zifiri karanlıkların arasında bir fener ışıldardı, o korku ve endişe deryasının acımasızlığında fikirlerime yol gösteren bir fener…Gün oldu, gece oldu, vakit doldu. Duruldum. Ne olduysa bundan sonra oldu. O’nun varlığından şüpheye düşen bir akıl, durulduğunda ne yapmaz? Evhamlar, o mühkem kaleyi yavaş yavaş gölgelerken sesiyle, varlığıyla,ruhuyla o feneri besleyen de nasibini aldı olanlardan. Neticesi halimdir velhasıl. Varlığından şüpheye düştüğüm en dar vakitlerimde umudum oldu. Kendisi mi,varolmasına dair taşıdığım ümit mi?

Göreceğiz…