ergen kafayla yaptığım en büyük anlatıyorum

Bu sırada babam hiçbirşey demeden salonda elindeki gazeteye bakarak tepki vermeden bekliyordu. O haline anlam verememiştim pek zaten... Evden çıktım. Ana caddeye yürürdüm taksi çeviricem taksi bulamıyorum falan. bi baktım babam evdeki eşortmanlarının üzerine paltosunu giymiş. Terliklerle falan... Arkamdan koştura koştura gelmiş. Bavullardan birini aldı. Yardım etmek için... Baba gerek yok falan diyorum cevap yok. Taksi çevirdi bavullarımı yüklememe yardım etti. Cebime yaklaşık 200 lira sokuşturdu. Hiçbir şey demeden sarıldı ve bana dönüp gülümsedi. "Hadi yolun açık olsun" dedi. Hayatımda hiçbir zaman o ana o kadar karışık duyguyu bir anda yaşamamışımdır belki de. Gittim taksiye eve yerleşmeler falan. ilk haftalarda sadece 1-2 kere babamla telefonda görüştüm. Derslerim var ayağı yapıyordum. gelemem evi düzenliyoruz falan. Sonra gelirsin buraya baba bir ihtiyacım yok vs... sonra telefon oalyını da azalttım. 2 ay geçti. Babam eve uğramam gerektiğini annemin gönlünü almam gerektiğini söylüyor ve baskı yapıyordu. kendi kafamı gibeyim ona da dayılandım ve tartıştım. sonuç 2 bayram boyunca ailemle telefonla bile görüşmedim. zira kamuran üniversitesi bana tak gibi para ödüyor ve hiç başka sıkıntım da yoktu ya... ama allah belamı verdi tabi...