korkma garantili hikaye

14.. Birden, "Senden değil, seni Yaratan'dan korkarım." dedim. O korkuyu düşünün beyler. O an böyle şeyler söyleyebiliyorsunuz. Bunu deyince ağırlık sanki iyice arttı. içimden, "Lütfen anne gel, lütfen anne gel!" diye ağlamaya basladım. Birinin kapıdan girip beni kurtarması için dua ediyordum. Sonra kapı açıldı. Ağırlık kayboldu. Kafamı kaldırdım ki annem. "Anne, anne! iyi ki geldin." dedim. Annemde ise hiç ses yok. Duvar gibi ama. "Anne," dedim. "Oğlum, sen istersen odana geç. Ben, kardeşinle kalırım." dedi. "Yok, ben kalırım." dedim. "Oglum," dedi. "Hemen kalk!" Şöyle bir anneme baktım ama annem gibi değildi o karşımda duran şey. Ses çıkarmadı. Öylece bakıyordu. Terliklerimi giymek için yere doğru baktığımda ayaklarını gördüm. Ters değillerdi ama düz de değillerdi. Bi garipti. Dua okumaya başladım. Sonra nasıl oldu anlamadım, bir şekilde kayboldu.

Kardeşimi o gece yanlız bırakmamam gerektiğini anlamıştım. Ne yapmam gerektiğini düşünürken uyuya kalmışım. Çok ilginçti. Rüyamda, uzun karanlık bir koridorda yürüyordum. Sonra önümde Ahmet'in olduğunu fark ettim. Ona doğru koştukça, o uzaklasıyordu. "Ahmet, dur! Ahmet, dur kardeşim!" diye bagırıyordum. O, "Abi, yardım et abiiiiiiiiiiiii!" diye birden kayboldu. Ben, daha hızlı koşmaya basladım. Yetişemiyecegimi anlayınca durdum. içimden bir şey, "Geriye dön!" diyordu. "Geriye dön... " Nefes nefese idim. Arkama doğru döner dönmez Ahmet birden önümde belirdi ve boğazıma sarıldı. Sıkıyordu. Resmen boğuluyordum.